Αν υπήρχε όργανο μέτρησης της οργής στο χώρο των ασφαλισμένων του ΟΑΕΕ, θα είχε τερματίσει. Αν υπήρχε δημοσκόπηση του αισθήματος της αδικίας στον ίδιο χώρο, θα είχε βγάλει τους μικρούς επαγγελματίες στον δρόμο. Αν υπήρχε λίγη τσίπα σε όλους αυτούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν, δεν θα τολμούσαν να μιλούν για ισονομία και κράτος δικαίου, ενώ κουνούν απειλητικά το δάκτυλο στους κατεστραμμένους.
Μα δεν υπάρχει τίποτα απ’ αυτά, μόνο τα αντίθετά τους υπάρχουν.
Αναλγησία και αδιαφορία για την έως τα χθες «ραχοκοκκαλιά» της ελληνικής οικονομίας και σημερινό ετοιμοθάνατο ασθενή. Απάθεια μπροστά στην άγρια εκμετάλλευση της αγελάδας που τάιζε και ταΐζει την πραγματική οικονομία.
Αντιαναπτυξιακές λογικές και απουσία κανόνων υγιούς και ισότιμης ανάπτυξης, είναι η καθημερινότητα σε πάνω από ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες, πολίτες μόνο στα χαρτιά.