Η διαχρονική συνταγή αποτυχίας των ρυθμίσεων

Με αφορμή την πρόσφατη πρωτόδικη απόφαση στην προσφυγή Φλωρά αλλά και  προηγούμενη απάντηση του Υπουργείου, σε αιτήματα που είχε στείλει στη Βουλή ο Σύλλογος Ασφαλισμένων Θεσπρωτίας *(1), διαπιστώνεται η προσπάθεια του ΟΑΕΕ να εμφανίσει το μέτρο των ρυθμίσεων οφειλών, ως εναλλακτική επιλογή  ηπιότερου μέτρου  για τον οφειλέτη ασφαλισμένο, προκειμένου να μην έχει τις συνέπειες των παράνομων μέτρων που εφάρμοζε ο ΟΑΕΕ στους ασφαλισμένους οφειλέτες *(2). Με το τέχνασμα αυτό επιχειρεί  να ξεπεράσει την εμφανή παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, από τη δέσμη μέτρων που εφάρμοζε και παράλληλα να εμφανίσει τους οφειλέτες ως κακοπληρωτές.

Για να μπορεί όμως το μέτρο των ρυθμίσεων να θεωρηθεί ως εναλλακτική επιλογή  ηπιότερου μέτρου για τον οφειλέτη ασφαλισμένο θα πρέπει :

1. Είτε να στηρίζεται σε επιστημονικά στοιχεία, τα οποία να αποδεικνύουν την οικονομική δυνατότητα της πλειοψηφίας των οφειλετών να ενταχθούν στο μέτρο της ρύθμισης, χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο η αξιοπρεπή τους διαβίωση – γιατί το να ζητάς αυτό που εκ των πραγμάτων είναι ανέφικτο ή θέτει σε κίνδυνο την αξιοπρεπή διαβίωση του οφειλέτη, αυτομάτως αναιρεί τον χαρακτήρα του εναλλακτικού ηπιότερου μέτρου κι επιπρόσθετα έρχεται σε αντίθεση με θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος, αλλά και την Ευρωπαϊκή και Διεθνή νομοθεσία που προστατεύει την αξιοπρεπή διαβίωση του ατόμου.
2. Είτε το αποτέλεσμα της εφαρμογής του μέτρου, να αποδεικνύει την αποδοχή και συμμετοχή από την πλειοψηφία των ασφαλισμένων οφειλετών, οπότε η ευρεία αποδοχή της εφαρμογής του μέτρου, να το νομιμοποιεί ως επιλογή ηπιότερου μέτρου.

Ας δούμε λοιπόν τα επίσημα στοιχεία για τις διάφορες ρυθμίσεις :

Στις 12/11/2014 η κα Κωτίδου, τότε διοικητής του ΟΑΕΕ, σε ομιλία της στο ΕΒΕΑ, παρουσιάζοντας τη νέα ρύθμιση του νόμου 4305/2014, έκανε αποτίμηση της προηγούμενης ρύθμισης του νόμου 4152/2013, σημειώνοντας μεταξύ άλλων :

«Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά στις ρυθμίσεις του νόμου 4152/2013, αφ’ ενός γιατί αποτελεί πλέον παρελθόν, αφ’ ετέρου γιατί ουδείς εξ ημών υποστήριζε ότι αποτελούσαν ρύθμιση που ανταποκρινόταν στη συγκεκριμένη οικονομική πραγματικότητα»