Δημόσια βάρη οι εισφορές σύμφωνα με δικαστική απόφαση

Σε συζητήσεις με φίλους και συναδέλφους, ασφαλισμένους στον ΟΑΕΕ, κάποιες φορές μου τέθηκε το ερώτημα εάν έχουμε δικαστικό προηγούμενο που να δικαιώνει το αίτημά μας, για αναλογικές εισφορές, σύμφωνα με το άρθρο 4, παράγραφο 5, του Συντάγματος.

Με δεδομένο ότι ο αγώνας κατά των παρανομιών του ΟΑΕΕ είναι κάτι πρωτόγνωρο, τόσο για τους ασφαλισμένους, όσο και για τους νομικούς που καλούνται να χειριστούν τέτοιες υποθέσεις, η προσπάθεια ήταν να βρεθούν ανάλογες περιπτώσεις που θα ενίσχυαν τη νομική επιχειρηματολογία ενώπιον των δικαστηρίων.

Σε αυτό το πλαίσιο, εκτός όσων έχω ήδη δημόσια καταθέσει, σε προηγούμενα άρθρα, εκτιμώ πως είναι σημαντική η απόφαση 18906/2015 του τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου ΑΘηνών.

Η συγκεκριμένη απόφαση, εκτός του ότι κάνει δεκτό πως οι εισφορές είναι δημόσια βάρη κι ανάλογα θα πρέπει να αντιμετωπίζονται, αναγνωρίζει επίσης ότι δεν είναι δυνατόν να πληρώνουν τις ίδιες εισφορές άτομα με διαφορετικά εισοδήματα.

Το δικαστικό αυτό ανάλογο αποτέλεσμα, όπου αναγνωρίζεται ότι οι εισφορές είναι δημόσια βάρη και δοκιμάζεται η συνταγματικότητα, βάσει της αρχής της ισότητας,  εκτιμώ πως μπορούν να το αξιοποιήσουν οι ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ και οι δικηγόροι τους, στα δικαστήρια που θα ακολουθήσουν τους επόμενους μήνες

Ειδικότερα, στο σκεπτικό 2 της συγκεκριμένης απόφασης διαβάζουμε :

“Επειδή, το άρθρο 4 του Συντάγματος ορίζει στην παράγραφο 1 ότι «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου» και στην παράγραφο 5 ότι «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Όπως έχει παγίως κριθεί, η αρχή της ισότητας, η οποία καθιερώνεται με το άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος, αποτελεί συνταγματικό κανόνα που επιβάλλει την ομοιόμορφη μεταχείριση των προσώπων που τελούν υπό τις αυτές ή παρόμοιες συνθήκες. Ο κανόνας αυτός δεσμεύει τα συντεταγμένα όργανα της πολιτείας και, ειδικότερα, τόσο τον κοινό νομοθέτη κατά την άσκηση του νομοθετικού έργου, όσο και τη Διοίκηση, όταν θεσπίζει κατά νομοθετική εξουσιοδότηση κανονιστική ρύθμιση. Η παραβίαση της συνταγματικής αυτής αρχής ελέγχεται από τα δικαστήρια, ώστε να διασφαλίζεται η πραγμάτωση του κράτους δικαίου και η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας καθενός με ίσους όρους. Κατά το δικαστικό αυτόν έλεγχο, που είναι έλεγχος ορίων και όχι ορθότητας των νομοθετικών επιλογών, αναγνωρίζεται στον κοινό νομοθέτη ή την κατ’ εξουσιοδότηση θεσμοθετούσα Διοίκηση η ευχέρεια να ρυθμίζει με ενιαίο ή με διαφορετικό τρόπο τις ποικίλες προσωπικές ή πραγματικές καταστάσεις και σχέσεις, λαμβάνοντας υπόψη τις υφιστάμενες κοινωνικές, οικονομικές, επαγγελματικές ή άλλες συνθήκες, που συνδέονται με καθεμία από τις καταστάσεις ή σχέσεις αυτές, με βάση γενικά και αντικειμενικά κριτήρια που βρίσκονται σε συνάφεια προς το αντικείμενο της ρύθμισης. Πρέπει όμως η επιλεγόμενη ρύθμιση να κινείται μέσα στα όρια που διαγράφονται από την αρχή της ισότητας, τα οποία αποκλείουν τόσο την εκδήλως άνιση μεταχείριση είτε με τη μορφή της εισαγωγής ενός καθαρά χαριστικού μέτρου ή προνομίου μη συνδεόμενου προς αξιολογικά κριτήρια, είτε με τη μορφή της επιβολής αδικαιολόγητης επιβάρυνσης ή της αφαίρεσης δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται ή παρέχονται από το προϋφιστάμενο ή συγχρόνως τιθέμενο γενικότερο κανόνα, όσο και την αυθαίρετη εξομοίωση διαφορετικών καταστάσεων ή την ενιαία μεταχείριση προσώπων που τελούν υπό διαφορετικές συνθήκες, με βάση όλως τυπικά ή συμπτωματικά ή άσχετα μεταξύ τους κριτήρια (Σ.τ.Ε. Ολομ. 2396/2004, Ολομ. 2180/2004, Ολομ. 1252 – 1253/2003). Εξάλλου, η, κατά τα ανωτέρω, δέσμευση του νομοθέτη υφίσταται και κατά την εκδήλωση της κατ’ άρθρο 22 παρ. 5 του Συντάγματος κρατικής μέριμνας για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων και επιβάλλει τη συμμετοχή αυτών με ίσους όρους στο σύστημα παροχών και αντιπαροχών της κοινωνικής ασφάλισης (πρβλ. Σ.τ.Ε. Ολομ. 3231/2008, Ολομ. 3923/2010, 1285/2012). Περαιτέρω, με την διάταξη αυτή η Πολιτεία εγγυάται τον θεσμό της Κοινωνικής Ασφαλίσεως των εργαζομένων, ο οποίος διασφαλίζεται με την λειτουργία βιώσιμων Ασφαλιστικών Οργανισμών που στηρίζονται σε υγιείς οικονομικές βάσεις και υποχρεώνει τον κοινό Νομοθέτη να προβαίνει ελευθέρως, εκάστοτε, στην ειδικότερη ρύθμιση του θέματος, με γνώμονα την προστασία του ασφαλιστικού κεφαλαίου και την προαγωγή της Κοινωνικής Ασφαλίσεως των εργαζομένων. Με βάση την υποχρέωση αυτή, ο κοινός Νομοθέτης, όσες φορές κρίνει αναγκαία την βελτίωση των όρων ασφαλίσεως, ενόψει των υφισταμένων συνθηκών και των σύγχρονων αντιλήψεων περί Κοινωνικής Ασφαλίσεως, μπορεί να θεσπίσει κανόνες οι οποίοι να προβλέπουν συγκεκριμένη κατ’ έκταση ή βαθμό ασφαλιστική κάλυψη, χωρίς να εμποδίζεται να αποφασίζει για την υπαγωγή ορισμένης κατηγορίας προσώπων στην ασφάλιση, να αποφασίζει την μεταβολή, με νεότερο Νόμο, των προϋποθέσεων υπαγωγής στην ασφάλιση ορισμένης κατηγορίας εργαζόμενων, καθώς και να αποφασίζει για το ύψος και τον τρόπον υπολογισμού των ασφαλιστικών εισφορών και παροχών, αρκεί, στην συγκεκριμένη περίπτωση, η ρύθμιση αυτή να επιχειρείται με γενικούς κανόνες οι οποίοι συνάδουν με της αρχής της ισότητας και με τους οποίους να μην προσβάλλονται δικαιώματα προστατευόμενα από το Σύνταγμα με άλλες διατάξεις του (βλ. και Α.Ε.Δ. 19/79, Σ.τ.Ε. 251/89, Σ.τ.Ε. 2973/91).”

Αναλυτικά η απόφαση στον σύνδεσμο που ακολουθεί : ΤρΔΠρΑθ 18906/2015

Η απόφαση είναι επίσης δημοσιευμένη στο lawyalty που συστηματικά είχε υποστηρίξει την αναλογικότητα των εισφορών, σύμφωνα με τα πραγματικά εισοδήματα.

…

Γιάννης Μανιάτης      .

Σχετικά άρθρα :

Οι εισφορές του ΟΑΕΕ είναι δημόσια βάρη κι ανάλογα θα πρέπει να υπολογίζονται – upd

…

Η ομάδα μας στο Facebook

…

…